Тастамашы Ана

«Тағдырдың желі жүрекке сызат, өмірдің соқпағы жанға жүк...»

Сәби жүрек мейірім іздегенімен, оны қатал тағдырдың дауылы шарпып өтті. Көктемі гүлдемей жатып, қара бұлт торлаған Ілиястың балалық шағы суық уақыттың құрсауында қалды. Әке жылуы сөнген сәттен бастап, өмір оны сынақтың шексіз жартасына ұрды. Жетімхананың тас қабырғалары әділетсіздік пен қатігездіктің суық демін сақтап, балғын жүректе өшпес жара қалдырды.

Бұл хикая жүректі шымырлатар шындықтың жаңғырығы, өмірдің үнсіз айқайы. Сахнадан төгілер әрбір сөз көрерменнің жанына сәуле сеуіп, жалғыз шындықты еске салады: Анасы бар жан шын бақыттың иесі. Ал біз... біз барымызды бағалап жүрміз бе?